Iza Michalewicz nie pisze reportaży i książek o celebrytach, ale zdarza się jej pisać o ludziach znanych.  Karierę w mediach rozpoczynała w czasach, kiedy były zdominowane przez mężczyzn. Wszystko, co osiągnęła zawdzięcza swojej pracy. Bez układów, bez znajomości, bez poklepywania po plecach. To, co mnie najbardziej zdziwiło, to fakt, że nawet dzisiaj podkreśla, że sama dalej uczy się pewności siebie.  Przyznaje, że prawdziwy reporter nie przedstawia obiektywnej relacji. Podkreśla, że reportaż to subiektywna forma przekazu, a jego podstawą jest ciekawość. Mówi, że w swoich reportażach sama przegląda się jak w lustrze.

Spotkaliśmy się w jednej z warszawskich kawiarni, by porozmawiać nie tylko o tym, dlaczego robi to, co robi, ale także o jej najnowszej książce „Zbrodnie prawie doskonałe”, która opowiada historię polskiego Archiwum X.

Iza spędziła dłuuugie miesiące z pracownikami operacyjnymi policji, którzy rozwiązują niewyjaśnione sprawy. Nie spodziewajcie się po tej książce historii z UFO. To, co w niej znajdziecie to brud, rzeczywistość, ból, zbrodnie i kryminał. Iza napisała ją, wchodząc w męski świat wydziałów śledczych, dopytując o szczegóły, dane, osoby. Jako kobieta.

W naszej rozmowie poruszyliśmy między innymi takie tematy, jak:

• Jak zostaje się reporterem?
• W jaki sposób reporter widzi świat?
• W jaki sposób opisuje się rzeczywistość przedstawianą w reportażu?
• Dlaczego reportaż nie jest obiektywny i czym są „oczy reportera”?
• Jakie ma rady dla młodych ludzi chcących rozpocząć karierę dziennikarza?
• Dlaczego warto dużo czytać, wierzyć w siebie i to, co się robi.
• Dlaczego nie lubi przymiotników? I po czym można poznać grafomana?
• Dlaczego każdy powinien pisać pamiętnik?
• Kto jest dla Izy inspiracją w jej reporterskim zawodzie?

Rozmawialiśmy również o jej książce – „Zbrodnie prawie doskonałe”.

• O tym, jak powstał pomysł na tą książkę?
• Jak buduje się relacje z pracownikami śledczymi policji?
• Jacy są ludzie, którzy stoją za rozwiązywaniem najbardziej zawiłych zagadek kryminalnych?
• Jak wygląda zabójca?
• Dlaczego jedyne, czego możemy być pewni to śmierć?
• Dlaczego takie historie mogą uczyć uważności?
• Co jest przyczyną tego, że ludzie zaczynają zabijać?
• Czy Iza nie obawia się, że budząc demony przeszłości może ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo?
• Zapytałem również Izę o to czy w trakcie pisania książki spała spokojnie.
• O czym będzie kolejna książka?

PS. Iza wielkie dzięki za poświęcony czas.

Książkę Izy Michalewicz „Zbrodnie Prawie Doskonałe” możecie kupić np tutaj.

Zdjęcia: Mariusz Fijka